Ze straalt kracht uit als ze binnenkomt, stevige handdruk, oogcontact. Ze werkt als HR -adviseur bij een grote organisatie. Bij het voorstelrondje vertelt ze trots dat ze hele marathons loopt en dat ze zin heeft in de driedaagse workshop ‘vrouw met ziel en zakelijkheid’. Maar gedurende de eerste dag al merk ik dat ze zich steeds vaker terugtrekt, ze lijkt moe en wat onzeker. 

Grenzen aangeven

Ze deelt met ons haar vragen; “Ik wil beter weten wat ik nou écht zelf wil.”

En: ‘Ik voel me vaak niet gezien en gewaardeerd, vooral bij dominante, sterke mensen. Dan ga ik steeds harder werken, neem ik steeds meer verantwoordelijkheid en geef m’n grenzen niet goed aan.” Bij die laatste zin lacht ze er verontschuldigend bij, alsof ze zich een beetje schaamt hiervoor.  

Tijdens de training is er bij haar steeds die afwisseling tussen plek innemen en ‘m weer afstaan. Het lijkt wel alsof ik 2 vrouwen zie, de krachtige volwassen professional afgewisseld met het bange kleine meisje dat meegaand en bedachtzaam is. 

We komen bij een onderdeel waarin iedereen vertelt over het nest waarin je bent opgegroeid. Ze vertelt over haar 2 oudere broers boven haar. Iedereen kon goed leren, aangemoedigd door hun beide ouders. Haar moeder is huisarts, haar vader CEO bij een grote onderneming. Presteren en doorgaan leek het motto. Als jongste werd ze enorm beschermd, vooral door haar moeder. Een sterke vrouw  maar ook heel bang. 

Iedereen in het gezin leek te weten wat het beste voor haar was. Ze voelde zich vaak niet krachtig genoeg om haar eigen plek in te nemen of aan te geven wat ze zelf wilde. Iedereen om haar heen leek het beter te weten en het goed met haar voor te hebben. Dus trok ze zich maar terug en was ze het lieve meisje. Ze paste zich aan en hield zich rustig.

Ze is nog steeds het kleine meisje dat zich stilhoudt

“Ik heb veel kansen gekregen, van m’n ouders en later ook in m’n werk. Ik vind dat ik die kansen moet pakken en uiteindelijk kan ik het ook. Maar het kost me zoveel energie iedere keer. Ik heb het gevoel dat ik niet op mijn eigen plek sta.” Als ik vraag of ze dit aangeeft bij haar partner of bij een vriendin, denkt ze lang na. “Nee, niet echt, ik vind dat niet nodig, het gaat allemaal best wel goed. Ik weet ook niet hoe ik kan aangeven wat ik zelf nodig heb of wil.”

De tranen staan in haar ogen als ze zelf ineens de vergelijking ziet met vroeger. Ze doet nog steeds hetzelfde, zich terugtrekken en niet haar eigen plek innemen. Niet aangeven wat ze zelf nodig heeft. De ander geven wat zij of hij nodig heeft. Ze is nog steeds het kleine meisje dat niet was opgewassen tegen alle goedbedoelde aandacht en heel veel bescherming. En zich stilhoudt en doorgaat met doen wat er van haar wordt verwacht.

Ik vraag haar hoe het zou zijn als ze haar eigen plek zou nemen. Soms tegen goedbedoelde aandacht en adviezen in. Ze zucht diep “Ik zou willen dat ik dat kon”. Ik zeg: “Je kan het wel, je hebt het alleen nog nooit gedaan.” 

“Wat zou je willen op je werk en thuis?” vraag ik. “Ik zou wel willen klussen thuis maar mijn man vindt dat niet nodig, hij doet het wel. En op m’n werk wil ik andere projecten, meer naar buiten, klantcontacten en nieuwe projecten binnenhalen. En ik zou een groter team willen aansturen.” Ze schrikt ervan als ze het zegt.  Ik teken met krijt een cirkel op de grond. “Dit is jouw plek”zeg ik. Ik vraag 4 mensen zich op te stellen bij deze plek, representanten voor haar vader, moeder en broers. Ze kijken haar aan als ze begint te lopen naar haar plek.  Eerst huilt ze, dan krijgt ze een enorme lachbui, ze stopt en loopt weer door. Als ze is aangekomen bij haar plek kijkt ze iedereen aan, ze straalt rust uit.  “Hoe is het daar?” vraag ik. Ze zegt “fijne plek, beetje onwennig maar ik blijf.”

Kleine stappen die heel groot voelen

Ze gaat uit haar comfortzone. Aangeven wat ze wil, thuis en op het werk. Dat betekent dat ze risico’s gaat nemen en dat niet altijd alles perfect gaat. Ze maakt soms fouten, iets dat ze tot dan toe altijd heeft willen voorkomen. 

Haar manager is blij dat ze zich uitspreekt. Hij wist eigenlijk nooit precies waar ze voor stond. Ze kreeg de taken en projecten die handig of logisch leken dat zij ze zou doen, heel praktisch gedacht. Maar nu ze heeft aangegeven wat ze het allerliefste doet en het beste kan, neemt ze in de organisatie krachtiger haar eigen plek in. Ze komt vaker met nieuwe ideeën en weet daarvoor draagvlak te krijgen in haar team. Ze voelt zich voor het eerst echt gezien en gewaardeerd. 

Dit is een waargebeurd verhaal, het is met toestemming van de deelnemer overgenomen uit de training die in 2019 plaatsvond.

Achtergrond

Het voorgeleefde leven van onze ouders heeft grote invloed op ons, bewust en onbewust. 

Soms nemen we patronen mee die niet echt bij ons passen, die later in je leven gaan knellen. Maar omdat je altijd loyaal wilt zijn naar je ouders, naar je systeem van herkomst voelt het als ontrouw wanneer je trouw bent aan jezelf. Als een angstige ouder het kind overmatig  beschermt, dan  is het kind heel vaak loyaal. Het voelt onbewust dat het spelletje moet worden meegespeeld om het de ouder niet moeilijk te maken. Het kind past zich aan de behoefte van de ouder aan. 

Deze patronen hebben ons ook ergens gebracht. Precies tot op de plek waar we voelen dat we er afscheid van mogen nemen. Gewoon omdat het beter voor je is. Omdat je wilt groeien of omdat het rust geeft om je eigen plek in te nemen. 

En op welk moment dat dit verlangen aan de deur klopt heeft niets met leeftijd te maken. Dat dient zich aan als voor jou het moment daar is. 

Wil jij ook jezelf meer doorgronden? Je plek van herkomst en op je werk onderzoeken? Je bent welkom op de gratis online trial op 28 mei van 16.00- 17.00 uur ga naar:

workshop VROUW MET ZIEL EN ZAKELIJKHEID

#persoonlijkleiderschap #vrouwelijkeprofessionals #training #coaching #systemischwerken #vrouwlijkleiderschap #zelfkennis #gratisonlinetrial #henstraining #goirle